İki Yaş Sendromu

İki yaş sendromu, bir diğer adıyla “terrible two” olarak bilinen, bir nevi küçük ergenlik dönemi aslında. Çocukların bu dönemde öfke nöbetleri geçirmelerine şahit olunuyor.  Anne babalar ne yapsa memnun edemediği çocuklarla baş başa kaldıkları kriz dönemi olarak da nitelendirebiliriz bu dönemi. Genel olarak bakıldığında, iki yaşa girme sürecinde olan çocuklarda rastlanan bu durum, zaman zaman gösterilen yanlış tutumların da etkisiyle üç yaşa kadar devam edebiliyor. Her çocukta aynı seyretmeyen bir psikolojik dönemdir. Kimi çocuk iki yaş sendromu esamesi göstermeden bu süreci atlatır, kimi çocuk ise yerlere yatıp kendini tırmalamaya kadar giden durumlarla baş başa kalır.

Neler Yapılmalıdır?

İki yaş sendromu için öncelikle doğal bir yaşam sürecinin getirisi olduğu bilinerek sakin bir yaklaşım ile sorunların üstesinden gelmek en doğrusudur. Ancak problemlerde çözüme ulaşılamıyor ve kötüye giden bir ruh hali söz konusu ise mutlaka uzman yardımı alınmalıdır. Anne babanın ve çevredeki sık gördüğü bireylerin çocuğa karşı davranışı önem arz etmektedir.

Dünyaya geldiğinden bu yana uyum sağlama çabası içinde olan çocuk, aynı zamanda da keşfetmek arzusundadır. Birtakım ürkütücü durumlar ile karşılaşan çocuk nasıl tepkiler vereceğini bilemez. Örneğin merak ederek uzandığı vazo üzerine düşer.

Sonrasında “hayır” demeyi , “ben” demeyi öğrenir, savunma mekanizması devreye girer. Bu dönemde bu kelimeleri sık duyan anne babalar; bilhassa hayır dediği konularda çocuğu ile inatlaşmamalıdır. Kendine zarar vermesi muhtemel durumda ona ilgisini çekecek alternatifler sunulmalı ve çok yumuşak bir ses tonuyla, onun göz hizasına inerek hitap edilmelidir.

Terbiye Etmeye Çalışmayın

İki yaş sendromu sıkıntıları vuku bulduğunda, inatla ve ısrarla uslu durması yönünde terbiye telkin görevinden uzak durmalısınız. Baskıcı bir tutumla bu dönem çocuğunun ancak hırçınlaşması sağlanır. Anneye babaya sürekli bağırarak konuşan ve genelinde huysuz bir çocuk tablosu ile karşı karşıya kalınabilir. En doğru olan bu dönemde çocuğunuzla çatışmamak ve  bağırmadan son derece sakin bir tavır ile onu yatıştırıcı davranmaktır.